Kiedy mojego życia melodia ucichnie, świt zapłonie w oknach, jakby ktoś zapalił zapomniane świece. Oddam w tedy we władanie sile wiatru tą melodie, którą niósł będzie, opowiadając o baśni, która we mnie żyła, o błękitnym blasku nieba w mych myślach, uśmiechu odbitym w mych oczach. Niech cichutko unosi ten czuły dźwięk podczas rozpinania porannych mgieł, niech delikatnie szepcze ci do ucha, jak widywałem cię wszędzie. W promieniach słońca i w kropli deszczu, przez którą czasem oglądałem świat.
I nigdy cię nie zapomnę… Powtarzać będę w wiernej pamięci twoje słowa, nawet wtedy, gdy nie będę w stanie usłyszeć w swych myślach twojego głosu.
Proszę, aby moja dusza unosząca się w dźwiękach powietrza nigdy nie pozwoliła twojemu sercu tęsknić za mną… Spójrz w gwiazdy. Tam będę. Tam zawszę będę.