"Czy pamiętasz, jak ty spędzałaś tak czas z rodziną? W parku, grając w piłkę...?"
Wtedy wyczułam dziwną energię wszystkich ludzi w tej sali. Czułam się obnażona. Wszyscy mnie słuchali, czekali na moją odpowiedź. Czy zauważyli coś więcej niż tylko suchy opis obrazu? Czy zauważyli okruchy mojego prywatnego życia, które w tamtej chwili desperacko zamiatałam pod wyimaginowany dywan?
"Nie, nie sądzę"
Półuśmiech.
Ukłon.
Kotara w dół.
Wstaję nerwowo z krzesła.