zgadzam się
ludzie są świetni , tylko ta codzienność to jak blokada
mało kto się wyłamuje , a jak już to nie za tego życia
tak myślę

to właśnie najlepsze co może nas spotkać
co z tym zrobimy, to już inna rzecz

najgorsze że człowiek dożywa kilkanaście może nawet dziesiąt lat i pewnego dnia stwierdza że nie zna siebie samego

ja znam kilka osób, którzy myślą podobnie, ale faktycznie to też palce ręki
z drugiej jednak strony
ile osób poznajemy za życie, może pięcioro

wątpię z tym dojrzewaniem
ja tam na pewno nie mam z tym nic wspólnego

nie wiem czy mógłbym wyliczyć więcej dojrzałych osób, niż na jednej ręce - jakoś słabo składniowo to brzmi, ale przeziębiony jestem i nie chce mi się układać

jak powiem, że wyjątek - zawieje pychą
jak, że powszechność - skromnością

może to coś z dojrzewaniem
jest powszechne, dopada każdego, ale nie każdy jest gotowy

mniej więcej o to
albo bardziej więcej o to

dobrze się czyta to jak o sobie piszesz
mam podobnie i teraz się zastanawiam czy to wyjątek czy powszechność

pamięć zawsze miałem słabą
staram się w ogóle nie żyć przeszłością
bardzo mało przyszłością
skupiam się na tu i teraz (co nie zawsze się udaje)

wiedza dziś ograniczyła się w zasadzie do informacji
kiedyś mnie fascynowała, łaknąłem jej, byłem ciekaw
używałem głównie głowy - próbowałem zrozumieć

obecnie staram się doświadczać, głównie uczuć, a czasem nawet czegoś co jest poza sercem i rozumem ... umiejscawiam to w brzuchu

nadal trochę czytam, czyli chłonę jakąś wiedzę, ale to co czytam (może źle wybieram) 'potwierdza' to co gdzieś w środku już 'wiem'

(nie wiem czy o to pytasz)

też masz taką niechęć do posiadania pamięci, wiedzy i czegokolwiek
opcjonalnie może nie niechęć, a poczucie, że w słowach wszystko można dopowiedzieć na biegu, przypomnić
że nie trzeba tego nosić zawsze pod ręką, czy pod pamięcią
tak pytam bo poznawczość mi się pozmieniała

a ja po prostu wiem tyle co nic
im bardziej kocham swoje zagubienie, tym bardziej czuję się doodnaleziony