Nie myślę o tym, ile szans zmarnowałam wypatrując przygody i szczeniackich uniesień. Być może byłabym już w szczęśliwym związku z dwójką uczepionych do nogi dzieciaków. Wolę myśleć, że musiałam odrzucać, rozczarowywać się i marnować czas, żeby dziś rano obudzić się obok Niego. Jest świetną partią i zastanawiam się, jaki rachunek zostanie mi wystawiony tam na górze za każdy dzień spędzony u Jego boku. Nie chodzi o to, że dobrze się ubiera, ma dobrą pracę, mieszkanie i samochód. Chodzi o jego brązowe oczy, którymi patrzy na mnie w taki sposób, jakbym była najlepszym, co Go spotkało. Chodzi o to, że budzi się w nocy tylko po to, żeby naciągnąć kołdrę na moje zmarznięte ramiona. Chodzi o chęć uczestniczenia w moim życiu, a jednocześnie nie zagarnianie całego czasu dla siebie. O zaufanie. O wspólne spacery z psem i śniadania zjadane w łóżku. O rozmowy o pracy i pocałunki. O otaczanie silnymi ramionami, naprawianie kranu i podwożenie do pracy. O chęć wspólnego podróżowania. Chodzi o ciekawość siebie. O namiętność i pasję.