Człowiek w całej swej istocie jest jak jadący pociąg ekspresowy. Rozpoczyna się lokomotywą, po czasie doczepiane są kolejne wagony. Pociąg rozpędza się coraz szybciej i szybciej, obrazy przelatują praktycznie niezauważalnie. A potem już tylko... W tunel... Lecz bez światła... Nie trać w biegu wagonów i ludzi w nich siedzących, droga na szczyt nie jest piękna, gdy samotna.
Dzięki dziewczyny:) Mi was też bardzo brakowało, ale już nie odejdę, a przynajmniej nie na tak długo:) Moniś- ta myśl jest z dedykacją, ale na razie w moim sercu, nie potrzeba tutaj tego mówić;)