— Co robisz? — spytałem. Stanąłem za nim i spojrzałem w lustro. Ujrzałem tylko swoje odbicie.
— Marzę.
— O czym?
— O tym, co widzę w lustrze.
— Przecież cię w nim nie ma — stwierdziłem logicznie.
— No właśnie.
Spojrzałem krytycznie w jego otępiałe oczy.
— Jesteś jak aktor na planie strasznej szmiry – mruknąłem z naganą.
— Wszyscy nimi jesteśmy.

Magdalena Świerczek, Pan Snów