Kiedy chcemy wyrazić siebie poprzez słowa, ktoś zakleja nam usta.
Kiedy próbujemy być światłem pośród ciemnej masy, ktoś ukrywa nas za kotarą.
Podczas gdy próbujemy stać się kimś, o kim warto będzie porozmawiać przy wieczornej herbacie, nagle ktoś nas ostro krytykuje, zrównuje do parteru, byleby tylko nie wychylić się zza rogu.
Dlaczego?
A dlatego, że ludzie boją się oryginalności. Wolą tkwić w martwej materii, wegetować i za samorozwój uznawać poznanie nowego artysty muzycznego czy ujrzenie nowych prac w galerii sztuki albo przeczytanie durnej książki sławnego pracza-mózgów.
Jesteśmy jak zaprogramowane maszyny, każda tak samo, tylko jeden cel- sukces, który pozwala tym wyżej być obrzydliwie bogatym a nam pozostawi niedosyt zmarnowanego życia.
"Człowiek człowiekowi wilkiem" coraz bardziej nabiera sensu....