O samotności

Dzisiaj napisał do mnie list,ktoś taki znajomy nieznajomy.
Pisał o samotności.
Samotność to wielka trwoga, śpiewał Rysiek Riedel i miał rację, bo czyż nie jest wielką trwogą płacz męzczyzny nocą w poduszkę, płacz z samotności, beznadziei i tęsknoty
za uczuciem ?
Jak uciekać od takiej trwogi samotności ?
List w internecie do kogoś, kogo zna się tylko wirtualnie?
Odpowiedź na taki list, to tylko jak wyleczyć zadrapanie, a co z raną samotności?
Nawet sto listów nie wyleczy rany samotności i bólu niemal fizycznego.
Takigo bólu , ze człowiek chce wyć z rozpaczy, tęskni za dotykiem, zapachem
i oddechem innego człowieka.
Samotność zabija, płacze i tęskini, tęskni, tęskni za głosem.
Samoność jest głuchoniema.
Straszna jest samotność w tlumie i widok człowieka z bólem samotności w oczach.
Jak pomóc, jak odpowiedzieć, jak dodać otuchy ?
Nie wiem, chociaż sama poznałam smak bólu samotności.
Nie płacz przyjacielu wirtualny i szukaj, może ktoś czeka na Ciebie tuż z ''rogiem''.