Drogie Życie,

Od dawna wiadomo, że ludzie żyjący w 21 wieku, nie szanują siebie tak, jak Ci, którzy mieszkali przykładowo w latach 70, 80 lub 90. Hierarchia, priorytety tamtych czasów różniły się diametralnie od naszych.
Kiedyś kobiety wychodziły za mąż w wieku 20 lat, nie bojąc się, że zostaną okrzyknięte "dziwką" czy "kurwą" albo "tą, co leci na kasę". Kiedyś bały się, że zostaną "starymi dewotkami" lub "starą panną", co brzmi paradoksalnie, gdy porówna się ówczesne stereotypy. Nie wiem czy w tamtych czasach było to lepsze, niż to co dzieje się teraz. Każda era ma swoją specyfikę. Sądzę jednak, iż moi dziadkowie czy pradziadkowie, mieli szersze pojęcie o czymś takim, jak miłość. A ich uczucia były o wiele szczersze, niźli te, które reprezentujemy teraz. Owszem, mam świadomość tego, że istnieją ludzie, którzy nauczeni dobrych manier i dotrzymywania obietnic, najzwyczajniej w świecie je dotrzymują. Ale ilu takich ludzi znasz, moje Życie? Ilu z nich zna prawdziwą wagę uczucia, jakim jest miłość? Ilu z nich szanuje innych ludzi i bliskość, jaka ich łączy? Nie kwestionuje, iż nie ma takich, bo są. Ale nasuwa mi się na myśl pytanie: gdzie oni się chowają?
Widzisz, Życie, mam chłopaka. A właściwie, określenie "mam", brzmi strasznie materialnie. Spróbuje określić to inaczej... Jestem w związku z mężczyzną mojego życia. Czemu tak uważam? I jak w ogóle śmiem tak twierdzić? Ponieważ jest to ktoś, to pojawił się w moim życiu tyle razy, tak wielokrotnie stykając się ze mną na każdej przestrzeni mojego życia, iż sądzę, że inaczej być nie może, nie mogło, nie będzie. Po obejrzeniu tylu komedii romantycznych i tylu dramatów, tylu romansów, człowiek chce wierzyć, iż ludzie bywają sobie przeznaczeni. Wierzą w cokolwiek, byle być kochanym i móc kochać. Ja, w naszej sytuacji, nie sądziłam, że kiedykolwiek będziemy razem. Fakt, ktoś kiedyś mi powiedział, że on "prowadzi samochód bezpiecznie" i, że mimo wszystko, czy chce, czy nie, nasze drogi mogą się jeszcze zetknąć. Ale nikt wtedy o tym nie myślał; ja o tym nie myślałam. Byłam zajęta życiem, przeprowadzką, poznawaniem wielkiego świata i jego problemów. Jak widać, ów "przepowiednia" sprawdziła się. Coś, ktoś, świat, życie czy może los, połączyło nas. A może to ja, świadoma tego, jak ciągnie mnie do tego mężczyzny, zbliżyłam się do niego? Być może byłam ciekawa, być może coś podstawiło mi go pod nos, być może byliśmy sobie przeznaczenia bądź był to zwykły przypadek. Nie wiem, nie żałuje, nie potrafię tylko poradzić sobie z pewnymi kwestiami.
Czy zawsze bywa Życie tak, że przez pierwszy rok jest cudownie, niczym w raju oblanym mlekiem i miodem, a podczas kolejnych godzin, dni, tygodni i miesięcy oraz roków, ludzie którzy tkwią w związku, chcą zabić się na tysiąc możliwych sposobów? Nie czuje jak rymuje, wybacz, jednakowoż to jest pytanie, na które chciałabym znać odpowiedź. Bowiem my, przez pierwszy rok, jak już Ci wspominałam, kochaliśmy się bardzo mocno. Jednak... czy wystarczająco mocno? Gdybyśmy kochali się wystarczająco, nie miałabym ku temu żadnych wątpliwości i na dobrą sprawę nie mam. Jednakowoż zastanawiam się czy kochaliśmy się wystarczająco, bo gdyby tak było, to czy mogłabym mieć go dość? Specyfiką lat 70, 80 i 90 było to, iż posiadając męża czy żonę, ta druga strona nie odwróciła się nigdy plecami. Nie było awantur, po których dobry mąż czy żona bądź sprawiedliwy, ten kto znał zasady dobrego, prawdziwego małżeństwa, odwrócił się i wyszedł z domu. A jeśli już do tego dochodziło, to zawsze wracał. Z nami też tak było i jest. Choć wielokrotnie się kłócimy i wytykamy sobie błędy, nigdy nie odwróciliśmy się od siebie i nie wyszliśmy w trakcie czegoś, co określało nas. A mimo to, czy wielokrotne kłótnie nie negowały naszego kochania się wystarczająco?
Czasami zastanawiam się, jakby wyglądało moje życie, gdybym pozbyła się go z mojego życia. Wiem, brzmi to strasznie egoistycznie, ponieważ w takich momentach, gdy rozważasz już takie rzeczy, nie myślisz o uczuciach drugiej osoby. Zastanawiam się wtedy, jak wyglądałoby moje życie? Wstawałabym rano w wolne dni, sprzątała w pokoju, w domu mojej babci, gdzie mieszkam z nią i z dziadkiem, z mamą i jej mężczyzną oraz z młodszą siostrą, czterema psami i szynszylą. Do całej rodzinki musiałyby dojść moje dwa szczury, które kocham ponad wszystko i które kupiłam z nim. Pewnie gdybym posprzątała, znów pogłębiłabym się głęboko w jakiś fenomenalnych lekturach lub ponownie zaczęłabym pisać sama, aby przelać negatywne emocję na papier i wyzbyć się ich w dobie cierpienia. Zapewne oglądałabym co rusz nowe filmy, tańczyła pośród deszczu gdy takowy padał lub chodziła na potańcówki ze znajomymi. Na tych potańcówkach poznawałabym nowych ludzi, czułabym się wolna i niezależna. Nie potrzebowałabym nikogo do szczęścia i nikt nie potrzebowałby mnie. Cieszyłabym się z małych rzeczy.
Tylko na ile takie rozwiązanie jest dobre? Kiedyś wytrzymałam tak rok. Potem zapragnęłam czegoś głębszego. Zazdrościłam znajomym, bo one ciągle kogoś poznawały. Ja zaś ciągle trzymałam się z boku. Nie chciałam poznawać nowych ludzi i słuchać tekstów, że na mnie przyjdzie czas. Czas przemija, ludzie się mijają. I albo się łapią, albo nie. Czysta logika.
W wieku 20 lat, w dobie wysokiej technologii, choć nie wiadomo czy nie będzie wyższa, w roku 2015, na pograniczu Warszawy lub w jej centrum, jestem ja. Ja, która jest w związku z mężczyzną, którego pokochała za wiele rzeczy. Najpierw pokochałam go za to, że był uparty. Cokolwiek by się nie działo, on był uparty. Uparcie o mnie zabiegał, wiecznie wszystko przekręcał tak, byle mnie zobaczyć. Pokochałam jego czułość. Nigdy nie kochałam czegoś tak mocno, jak odrobinki tej bliskości z jego ciałem. Może dlatego, że nikt nigdy tyle mi nie dał? Może dlatego, że bałam się, iż nigdy nic takiego nie będę miała? Choć wydawało mi się to dziecinne, uwielbiałam gdy całował mnie w czoło. To był gest na każde pożegnanie. Gest, który czasami leżąc w łóżku, chciałam poczuć. Coś, co było obietnicą lepszego snu i tego, iż jutro również będziemy. I fakt, że jutro mnie rozśmieszy... Wiesz, Życie, że on potrafił rozśmieszyć mnie w najmniej oczekiwanym momencie? Gdy się złościłam, gdy myślałam, gdy spałam i gdy robiłam cokolwiek innego. Tymi swoimi głupotami poprawiał mi humor i gdy tak się śmiałam, odnosiłam wrażenie, że śmieje się ze mną cały świat. Uwielbiałam te nasze wypady, gdziekolwiek, po cokolwiek. Były obietnicą wolności i braku ograniczeń. W tych momentach czułam, że żyje. I choć żyłam już trochę, czułam się tak, jakbym dopiero zaczynała. Nie było nacisku z żadnej strony. Byliśmy dla siebie wyrozumiali i cierpliwi. On był cierpliwy, jeszcze na początku. Nie sposób było wyprowadzić go z równowagi. Czasami na złość starałam się go zezłościć i szczyciłam się tym, że mi się nie udaje. Kochałam go za to, bo w tych momentach był inny niż mój ojciec. Urzekało mnie to, że zawsze starał się robić wszystko dla mnie. Stawiał mnie ponad wszystko. Ponad przyjaciół, prace, jedzenie, sen, imprezę, picie alkoholu, jakiekolwiek plany które mógł mieć lub miał. Dla mnie było to do nie pomyślenia, aby ktoś szalał znów za mną tak i zmieniał wszystko pode mnie. Szanowałam go za to, że nigdy niczego mi nie odmawiał. Cokolwiek chciałam, to miałam to. Rozpieszczał mnie jak mógł. Aż w końcu przytyłam za bardzo, co było też moją decyzją. Kobieta robi wiele rzeczy świadomie, mimo, iż wydaje się, że nie jest tego świadoma. Za co jeszcze go kochałam? Za te oczy, które wwiercały się we mnie. Za te dłonie, które rozpoznałabym wszędzie. Za to, że wiele rzeczy, które wydawały się nienormalne w związku i tak abstrakcyjne, on spowodował, że stały się realne. Przebieranie się przy nim, kąpanie pod prysznicem razem, seks w świetle świeczek, robienie siku w łazience gdy przebywamy razem czy chodzenie za rękę. Kocham go za to, że chce wybudować nasze mieszkanie i robi to, mebluje tak, jak pasuje mi, abym to ja czuła się dobrze. Za to, że on czuje się dobrze wszędzie tam, gdzie jestem ja. Za to, że troszczy się o mnie i martwi. Ale chyba co najważniejsze, kocham go za to, że zawsze popiera moje decyzję i objęte cele. Nieważne czy rozumie czy nie, wspiera mnie. I nie krytykuje, gdy robię coś zupełnie innego, niźli oczekują inni. Jest zupełnie inny niż panowie w jego wieku. Wszyscy myślą o dupczeniu panienek na zabawach, podczas gdy on związał się ze mną. Całkiem normalną, rudą dziewczyną. Mającą przed sobą całą przyszłość i posiadającą za sobą przeszłość, której się wstydzi. Ludzi, za którymi tęskni i niespełnione marzenia. Kogoś, kto chudnie rok, a tyje w pięć minut. Ma trudny charakter i jest cholernie pyskata. A mimo to, wybrał mnie. On, który jest pełen zalet, logicznie myśli, ma to coś w oczach i jest strasznie upierdliwy, namolny i rzuca wszędzie skarpetki, a bałagan w pokoju to dla niego nie problem. Teraz często krzyczy, ciągle próbuje uświadomić mi, że nie mam racji i tworzy miedzy nami rywalizację. Zamiast powiedzieć mi "schudnij", powie "podobasz mi się taka", co czasami dobija jeszcze bardziej. Jest uparty, mówiłam Ci już, Życie? I cholernie inteligentny. Gdyby chciał, to wiele by osiągnął. Ale może to nie jego czas? Poza tym... Nie ma nic. I akceptuję to wszystko.
Więc czy jest w tym prawdziwa miłość? Czy kochamy siebie wystarczająco? I czy uda nam się przejść ten okres? Chciałabym. A wiesz dlaczego, Życie? Ponieważ wiąże z nim i z Tobą wielkie nadzieje. Nie ma co się oszukiwać, naciskać nie będę. Ale tak... Wiąże z nim pewne nadzieję. Chcę wspólnego mieszkania, szczurów, psa, kuchni, łóżka, łazienki, kołdry, obrączek, dziecka, domu, Życia.
Tak, Życie. To jest człowiek, który mógłby usłyszeć ode mnie "tak", gdyby oświadczył mi się w najgłupszy sposób na świecie. To jest ktoś, z kim chciałabym spędzić resztę życia. Ktoś, dla kogo poświęciłabym wszystko. Z kim chce mieć dom, nawet najmniejszy na świecie. Dziecko, które będziemy kochać całymi sobą. Ktoś, kto byłby mi najbliższy i kogo kochałabym najmocniej. On jest moim światem, moim Życiem, moja ostoją i azylem. Po prostu jest.

Kocham Cię, Życie.