Wartość

Jest rzeczą oczywistą, że niewiele zarabia i nie opływa w dostatki.
- Przecież z jego zdolnościami mógłby sobie świetnie poradzić- żali się zmartwiona matka.
- Mówi biegle trzema językami, zna się na komputerach. Mógłby pracować w jakiejś dużej firmie i dobrze zarabiać, a on co? Jego pensji wystarcza na skromne jedzenie i komorne. Przecież jest jeszcze młody, powinien korzystać z życia, elegancko się ubierać, kupić samochód, podróżować i miło spędzać czas. A on tylko siedzi w książkach, papierach,
dokumentach, wymyśla coś i tyle ma z życia.
Jak podsuwam mu ogłoszenia o innej lepszej pracy, to mówi, żeby go na siłę nie zmieniać, bo on robi to, co jest dla niego najważniejsze i czuje się szczęśliwy bez rozrywek i wyjazdów do Tunezji.

W świecie, w którym pęd do pozycji i posiadania zaczyna przewyższać ludzkie możliwości, ludzie pragnący pozostać wiernymi swojemu powołaniu rzeczywiście postrzegani są przez wielu jako nieżyciowi dziwacy. Ten przerost formy nad treścią obserwujemy w każdej dziedzinie. Najważniejsze jest opakowanie- wspaniały dom z samotnymi ludźmi, bardzo dobry samochód z pijanym kierowcą, wypchany portfel kryjący pustkę umysłową i moralną właściciela, pięknie wydane, kolorowe pismo z bezwartościową treścią. Nawet prezenty świąteczne są tego przykładem - drobiazg opakowany w gąszcz papierów, kokard i zdobień.
Jak to dobrze, że w tłumie tych, którzy służą mamonie znaleźć można również takich jak syn mojej sąsiadki.
Ludzie ci rozpoznali swoje powołanie i pragną je realizować bez względu na zewnętrzne ograniczenia. Wartości wewnętrzne, samodoskonalenie się, są dla nich wystarczającym motorem działania. Wiedzą, że prawdziwe skarby nie muszą być bogato opakowane, żeby być skarbami. Ich wartość tkwi w nich samych, nawet jak są owinięte w szary papier. Niestety współczesny świat nie oszczędza tych poszukiwaczy prawdziwych wartości.