czwarta pięćdziesiąt dziewięć

wiesz

jest w tobie krótki wiersz
co zmierzchem na poduszce się kładzie-
czwarta pięćdziesiąt dziewięć popełniony

najcichszy ze wszystkich poranków-
a jeśli poranek to tylko po to by tęsknić i uczyć się
zapominać

w tobie najcieplejszy styczeń tego roku-
świt dniał gęstym powietrzem

pamiętasz

na piękno czeka się jak na listonosza

w strugach deszczu
zachlapanych butach

przyjdzie

*Łukaszowi. By wciąż trwał.