Roztańczyć niebo pierwotne

nie nuży się noc
aż po świty wysrebrzone
snem co nie przyszedł

w tańcu szalonym
odmieniasz siebie przez każdą
jej część
i powtarzasz jak mantrę

wciąż odnajdujesz
oczy i usta
ciało za bliskie
drżeniem uległe

i jeszcze
ten smak
ten rytm

i bardziej
ciążenie
dążenie
uciekanie
jesteś
wciąż bardziej
pożądanie
narasta
pragnienie do bólu
aż prąd

i skok...

wszystko jest niczym
by odpłynąć sobą
i w niej się zakończyć

chciałbyś bez końca
wznosić się ponad codzienność
i roztańczyć całe niebo
pierwotne

a ona śpi