Ukoi dotykiem zmysły ღ

Gdy smutek ogarnia mą zmęczoną duszę,wystawiam swą twarz
do zachmurzonego nieba pełnego przeszłości cieni,
czuje jak chłodne krople studzą ogromny ból
zmarszczkami spływają smutki w głąb odwiecznej ziemi.

Zmywając powoli z mej zmęczonej twarzy resztki cierpienia
upadłem,by wstać silniejszy,szukam Twych oczu czułego spojrzenia,
rodzę się do życia na nowo,niczym nieśmiertelny Feniks powstaję
już bez wyrzutów,pretensji,bez gniewu swój los Tobie oddaję.

Taki teraz stoję przed Tobą...bezbronny i bardzo zagubiony
niczym anioł z otwartym sercem i czystą duszą,myślami oddalony,
pozbawiony przeszłości,z jutrzejszym dniem w Twoich rękach,
choć z przybrudzonymi skrzydłami,bez piór straconych w mękach.

Niepewnie teraz stąpam na granicy marzeń i rzeczywistości
Zaopiekuj się mną, bądź nadzieją rozświetlającą moją drogę,
Pójdę w Twoją stronę mroczny cień zostawiając w tyle
bo potrzebuję Twej miłości,sam pełnię uczuć ofiarować Ci mogę.

Ukoi dotykiem me zmysły,ogrzej serce dźwiękami czułej melodii,
a już więcej nie obejrzę się za siebie,nie stracę nigdy nadziei,
dziś już struny szeptu drżą tylko Twoim imieniem
spal nasze splecione ciała,żaru namiętnym płomieniem .

Wiersz ded. R. ღ
Autor Rafał S.pseud.
~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
02.04.2018