- Z doświadczenia: Przeżywałam niejedną "miłość" w moim pie.przonym mniemaniu. Mając 13 lat przez 4 tygodnie chodziłam z głową w chmurach i karmiłam motyle w brzuchu wyobrażeniami chodzenia za rączkę z chłopakiem, którego poznałam na Rodos, który odpowiedział mojej siostrze "she knows". Wtedy zauważyłam, że jak dusza cierpi, pierd.olony czas prawie stoi w miejscu. Odkrywcze, nieprawdaż?

- Jak na 13latkę, owszem.

- Rok później miałam chłopaka i byłam grzeczną dziewczynką. Chodziliśmy za rączkę, spotykaliśmy się tylko w niedziele, razem do kościoła jeździliśmy. Kur.wa, pamiętam nawet tą spowiedź, kiedy księdzu mówiłam, że mam chłopaka, który będzie moim mężem. Co ten biedny pasterz musiał sobie o mnie myśleć. A po 4 miesiącach poczułam na własnej skórze jak "miłość" się ulatnia.

- Ulatnia?

- Ulatnia! Czułam jak ucieka. Chciałam ją łapać, bo było mi przykro. A ona, nosz kur.wa, zostawiła mnie samą, kiedy ryczałam w poduszkę i ściskało mnie w żołądku. Próbowałam aby uczucie wróciło, przypominając sobie wszystkie sytuacje, kiedy czułam przyjemne mrowienie na ciele.

- Udało się?

- Nie udało się. Udało się za to utrzymać martwe zwłoki przez kolejne 5 miesięcy. I ta dziwna świadomość, że już nie możesz uciekać od problemu. Tak szybko jak się rozpłakałam z powodu, że kogoś zostawiam, tak szybko mi przeszło. Później zaczęłam kochać wolność, alkohol i trawkę i vouge'i. Koniecznie linki i koniecznie lillac.

- Co było później?

- Później były domówki życia, wakacje i festyny. Później miałam już 15 lat. K o g o ś widziałam. Ale to nieważne. Poznałam swoje nieszczęście. Zakochałam się tak jakby pijany dobijał się kolejną butelką wódki. Ryczałam, wyłam, chlałam na potęgę, jarałam, paliłam. Ogólnie mi odpier.dalało. Żyć się nie chciało. Byłam pewna, że to prawdziwa miłość. Bo to nieludzkie tak cierpieć, bo przecież miałam 15 lat i wiedziałam co to jest miłość - bo niby -pozwoliłam komuś odejść, bo go kochałam. Co za pierd.olenie.

- Co za pierd.olenie?

- Tak. Co za pierd.olenie. Pożyczanie kasy, tłumaczenie pijaństwa, rozmowy po alko. Nawet seks - "jeśli mamy być ze sobą, chcę cie mieć teraz". Poje.bane, nie uważasz?

- Jak się skończyło?

- Miałam tak zrytą psychikę, że miłość, że szczęście, że wieczność, że będzie dobrze. W końcu byłam z nim. Myślałam, ze złapałam Pana Boga za nogi. I było tylko gorzej. A najgorsze, że kur.wa tego nie dostrzegałam.

- Gorzej?

- Wystawianie mnie do wiatru, zadłużanie, zawalenie szkoły, bicie mnie, chlanie, ćpanie etc. etc. etc. A później zdrady, kłamstwa i oszustwa. I moja naiwność. I znowu gdzieś k o g o ś widziałam. Ale to nieważne. I znowu próba ratowana czegoś co umierało śmiercią naturalną. A później już tylko czekanie na odpowiedni moment.

- Odpowiedni moment na co?

- Na to aby znaleźć siłę i powiedzieć dość. Na to aby nie bać się samotności. I tej etykiety - bo pierwszy chłopak na poważnie, bo on zna dużo twoich tajemnic, bo on zna cie dość dobrze. I tak zmarnowałam nie tyle co 4 lata, ale zmarnowałam wiele szans. Najgorzej przeżywałam, że w mój okres świetności minął, bo przytyłam - zabawne, tyle problemów a ja, że przytyłam. Haha. Ale, no kur.wa - trudno. W końcu odpowiedni moment przyszedł.

- Kiedy?

- Przed świętami Bożego Narodzenia A.D. 2016. Pamiętam to dobrze - Tato, który nie lubił swojego wtedy już byłego przyszłego niedoszłego zięcia mówił "Po co wyrzucasz te zdjęcia? Przecież to historia a wy się zejdziecie."

- Miał rację?

- Rację miało moje spojrzenie, kiedy nad śmietnikiem klęczałam ze zdjęciami w dłoniach i patrzyłam na Ojca. Ponoć nie byłam nigdy tak pewna jak tego, że to już koniec. Moja pseudoprawdziwa miłość życia umarła, pogrzebałam ją, nawet nie stawiając świeczki. A ja się uśmiechałam.

- Tak jak teraz się uśmiechasz?

- Nie. Wtedy uśmiechałam się, bo czułam jakiś powiew wolności. I jakiś pierd.olony powiew dojrzałości. A później zrozumiałam, że każdy staje się głupcem wobec miłości.

- Skąd takie wnioski?

- Znajomi zapoznali mnie z człowiekiem, którego ledwo widziałam w świetle lampy i śniegu. I pie.rdolnęło mną. Jak grom z jasnego nieba. I wtedy wiedziałam. Wiedziałam, że istnieje miłość od pierwszego spojrzenia.

- A jednak!

- Skądże! Piękno chwili. Tyle zaledwie to trwało. Cztery wieczory, przy drugim ja rzucająca się na jego usta. I to uczucie, kiedy niebo się nad tobą zakręciło. Boże, jak ja się wtedy zakochałam. A później człowiek mnie kantem puścił. Dzięki Bogu, że się z nim nie przespałam. A kiedyś myślałam, że mogłabym bo może zatrzymałabym go dla siebie. Co za idiotyzm!

- Idiotyzm?

- Tak, bo zaczęła się agonia. Dusza mi umierała, serce pękało. Pamiętam nawet kiedy pękło mi po raz ostatni. Latem. Facet mnie nie chciał - kur.wa, koniec świata! I w międzyczasie zdążyłam poczuć się jeszcze ważna, przez kogoś obcego. Na chwilę, przez przytulenie, przez pocałunek i przez odprowadzenie mnie na nocny autobus. Na tamtą chwilę byłam ważna.

- A później?

- A później kilka przypadkowych osób, kilkanaście rozmów, kilka błędów. Kilkadziesiąt wyobrażeń. I rzeczywistość. I samotność. I żal. I przede wszystkim pustka. Wszechogarniająca wszystko jeb.ana pustka. W sercu, w duszy, w głowie.

- To jest nieodległy czas.

- Tak. Ale jest jeszcze ktoś.

- Jest?

- Był, jest i będzie.

- Był?

- K t o ś, kogo widziałam wcześniej. Kto był gdzieś w podświadomości, wrył się tak bardzo, że schował się pod własnoręcznie przekopanym gruzem mojej psychiki. I byłby tam do tej pory, kiedy nie pier.dolone wyobrażenie, że można wszystko.

- Dlaczego?

- Kiedy Jego wdziałam, wiedziałam, że nie jest to partia dla mnie. Odpuściłam, chyba zapomniałam. Aż przyszła okazja kiedy można było być blisko siebie - z mojego punktu widzenia. I było bez uniesień, szaleństw, żadnych motyli ani szerszeni w brzuchu. Ale uczucie w sercu, ciche, skryte, schowane i bojące się wyjść na zewnątrz. Jedna noc, dwa pocałunki, jedna sytuacja, dwa zdania. Jeb.ane dwa zdania, które całkiem wszystko przekreśliły.

- Jak to?

- Naje.bana i totalnie spalona dziewucha mówi do nieodwzajemnionej miłości życia, że się On jej podoba i że nie wie w którym, ale w którymś życiu będzie z Nim. Błagam, kto pier.doli takie farmazony? Wszędzie jeb.ane wyobrażenia, których tak bardzo próbowałam się pozbyć. A miało być pięknie, z jeb.anym happyendem. W moim jeb.anym mniemaniu.

- Nie wygląda aby to się tak odbiło na tobie.

- Nie muszę chodzić smutna, aby tak było. Czuję pustkę. Jestem ja i czarna dziura wewnątrz. I nic poza tym. Może jeszcze parę łez nocą i ucisk w sercu z niemego krzyku.

- Więc tak to wygląda? "Nieodwzajemniona miłość" w dodatku "miłość życia"?

- Tak, miłość życia. Schowana gdzieś pod wszystkim innym, z tyłu głowy. Jest niepozorna - niby słaba, niestablina, nietrwała, krucha i ulotna. A jednak ona jest cały czas obecna, kiedy wszystkie inne, pełne wielkich uniesień, deklaracji o nieskończoności i trwałości burzą się jak domki z kart, ona jest wciąż obecna. Tylko my ją zagłuszamy. I nawet nie wiemy czy nie przeoczyliśmy jej szansy, ani czy miała dla nas taką możliwość. Bynajmniej ja tak miałam, niewiedza jest dobijająca.

- Jak to niewiedza?

- Niewiedza, bo nie wiem kiedy mogłam a nie wykorzystałam szansy od niej. Bo nie wiem, kiedy ta szansa stała się przeszłością. Bo nie wiem czy ta szansa w ogóle, kur.wa, kiedykolwiek istniała.

- ...

- I dlatego z doświadczenia wiem, że każda miłość, dla której chcemy góry przenosić, wzbijać się ponad horyzont, upadać, upodlić się, zabijać siebie i życie spotyka nas i spotykać będzie. A ta, która jest prawdziwa ale staje się niespełniona zamienia się w pustkę, którą zapychamy całym świństwem. I nie mamy na to wpływu. I nie wiemy od czego zależy czy się spełnia czy też nie. I nie wiemy czy to kolejność losowa, czy doskonały rachunek prawdopodobieństwa. Wiemy tylko tyle, że ona istnieje. Że jest ambiwalentna. Że wydaje się krucha a jest potężna. Ale to, że jest tak majestatyczna nie znaczy, że jej majestat należy się nam. Ludziom tak słabym, podatnym na jej upadek. Dlatego z tej nieopisanej, wszechogarniającej pustki uśmiecham się tak jak teraz, cynicznie. Piję, palę i ćpam - z kpiną. Modlę się o to aby się z jej faktycznym stanem rzeczy pogodzić - nie próbując przy tym samej siebie oszukać. No i wkur.wiam się, że uwiera mnie nieobecność i przez to mi w życiu niewygodnie, ale je.bać to. Ważne aby nie żywić nadziei na to, że się odrodzi - tam gdzie tej nadziei nie ma.