nieswojo

Wróciłam.
I choć znów jestem i choć powinno mi być dobrze to tak mało mnie pośród tego co moje. Tak bardzo zagubiona pomiędzy ścianami wspomnień, szeptami pustki.

Pukam do drzwi mojego domu:
- przepraszam dzisiaj są moje urodziny czy mogłabym wejśc?- pytam desperacko
-nie rozumiem czemu chce pani wchodzić do mojego domu, proszę odejść - odpowiada rzeczowo nowy lokator
- ale ja tylko na chwilę, chciałam poczuć zapach wspomnień, chciałam tylko dotknąc ścian o które się opierałam i spojrzeć w lustro przed którym płakałam, proszę.. tylko na chwilę niech mi pan pozwoli wejść
- naprawdę pani zwariowała, proszę odejśc bo wezwę ochronę

I odeszłam, od tego co moje, w moim domu kto inny a ja tam nie proszona.
I tak mi nie swojo, gdy w moim domu ktoś inny tworzy swoje życie. Tak mi przykro i tak pusto nie potrafię się wyrazic w słowach więc zamknę sie w milczeniu i odejdę od tego co moje, bo tam gdzie niegdyś mój świat teraz ktoś wymazuje moje kroki- stawiając swoje .