Menu
Gildia Pióra na Patronite

26.11.2016r.

Sobota, to dobry dzień, żeby późno wstać, a potem zrobić sobie smaczne śniadanie i zacząć relaksujące rozmowy, z sekwencjami czasem mądrości, czasem prawd życiowych, czasem wesołości, a czasem głupoty. Potem robi się kawę i dalej się śmieje, rozmawia, smakuje i życie jest po prostu spokojne, wesołe i przyjazne. Jedni się potem uczą, a drudzy komponują obiad i znowu fajnie jest. Znowu są momenty ciszy, momenty odgłosów noży i różnych narzędzi, a potem znowu są śmiechy i za nimi słowa. Zaklęte koło rodzinności toczy się swoim rytmem, swoim czarem owłada wszystkich i wszystko. Następują słowa w biegu życia: Kocham Cię, następują pocałunki i przytulenia. Znowuż stuki, szumy, bulgoty i po pewnym czasie finałowymi dziełami są kwaśnica, mielone i pyszny sok. W międzyczasie zastanawiam się czy panie: Radwańska i Kowalczyk, to już nie powinny zacząć rodzić dzieci tutaj w Polsce, a nie włóczyć się po świecie, bo stare już są i sport to za trudne zajęcie, a rodzić by mogły dużo i zdrowych Polaków. Dom jest też dobrą przestrzenią dla radości z życia kota, zwłaszcza, że nikt mu nie broni wykraczać poza tą przestrzeń i może korzystać z innych przestrzeni jakie ofiarują Beskidy. Dom jest przyjazną przestrzenią oczywiście dla bardzo wielu kwiatów, które bardzo bujnie rosną w pędy kwiatowe i w wielości pojawiają się na nich pąki, aby okazać nam swoje wielkie piękno. Na polu tymczasem króluje delikatny wiatr, który minimalnie kołyszę szyszkami chmielu, delikatnie huśta gałęzie świerków i modrzewi, ale nie ma wpływu na lato stada gołębi, które krąży w przestrzeni zdecydowanymi owalami. Taka pogoda zachęcała więc do przedobiednich i poobiednich spacerów we dwoje, po dzikich miejscach, w których można zobaczyć stadka bażantów i krążącego nad nimi wielkiego jastrzębia, a potem jego odrzutowy lot i precyzyjnie zadaną śmierć, ale tylko w celu zaspokojenia głodu. Świat nie jest doskonały i raczej nigdy nie będzie. Ale nam ludziom nie można wybaczyć okrucieństwa, bestialstwa i wielu innych form świadomego zła. Dużą część błękitu nieba przysłaniają białe i sine chmury. Zbocza gór zaczyna coraz bardziej zasnuwać mgła.Jak zwykle cukrówki obsiadły druty linii energetycznej i czekają na zmierzch, a tuż przed zmierzchem ostatni raz na ziemię sfruną kosy na ostatni spoczynek przed snem, gdzieś w bezpiecznych gałęziach świerków. I znowu coś syczy, coś skwierczy, coś szumi, coś bulga - jakby rechot domniemania cudu i tak - oto są ptysie z mięsem. Wraz z nimi rozchodzi się zapach kwaśnicy, że tyko iść po pietruszkę do ogródka i koncelebrę obiadu czas zacząć. Jesteśmy coraz bogatszym społeczeństwem, bo zajmujemy się coraz większymi pierdołami. I tak w Bielsku Białej kłócą się czy bulwary nad pewną rzeką mają mieć taką czy inną nazwę, a kolejni zaś Bielszczanie zbierają pieniądze na malucha dla Toma Hanksa, a więc biedy nie ma, a jest skretynienie ludzi bogatych i nie wiedzących co robić z życiem i z pieniędzmi. Coraz bardziej jesteśmy społeczeństwem przejedzonym i szukającym spełnienia w dziwactwach, ekstremaliach i często w debilizmach. To wniosek z prasy beskidzkiej, a jeszcze dostałem zastrzyk prasy ogólnopolskiej liberalnej i przypuszczam, ze tam to się dopiero dzieje. Tam to dopiero pseud mądrości i pomysły na życie opisują.

297 589 wyświetleń
4773 teksty
34 obserwujących
  • giulietka

    28 November 2016, 11:28

    Doskonale oddajesz magię codzienności, bardzo "przytulny" tekst.