część radosna

Nosiła wodę trzy razy za dnia. Szła zawsze tą samą drogą liczyła na drobny gest pana dziedzica.
Dziedzic stanowczo wzroku unikał, bat dzierżył i okładał równo przy drodze pracujących, od kamieni, od kurzu, od boleści i spiekoty. Raz nawet jak potknąwszy się wodę rozlała pan dziedzic bat w górę unosił.
Ale jak dotąd nie sięgnął jej był , co powtarzała i uparcie w drogę na stracenie szła bo pana wzrok chciała zachować.