Menu
Gildia Pióra na Patronite

W rytmie o co to

Gaia

Gaia

- Może nie umiem jeszcze mówić tak, aby nie ranić. Ale mówię prawdę tak, jak najlepiej teraz potrafię. Wspieraj mnie inaczej, a nie swoim strachem.

- Po co ty tak grzebiesz, po co szukasz i dlaczego, zamiast żyć do przodu z planem jakimś na życie. Po co szukasz wciąż w sobie powodu i ruszasz stare sprawy. Ludzie poumierali, nikt nie wie jak było. Zostaw. Nie dotykaj. Powinnaś zająć się tym, co ważne dla ciebie - pracą, rodziną. Chcesz wyjechać, to jedź. Jestem szczęśliwa, gdy ty jesteś szczęśliwa. A ty wciąż mnie ranisz. Pouczasz, żebym przestała się martwić o ciebie, bo to odbiera ci energię. że niby martwienie się i lęk o kogoś odbiera temu komuś energię do życia. Stosujesz odganianie smutku i lęku? To stosuj. Powinnaś nie mówić. Powinnaś się zastanawiać, co powiesz. Sama się zdystansowałaś od rodziny. Nie masz o czym z nimi rozmawiać. Ranisz mnie i myślę sobie, czy ja jeszcze mam dziecko, czy nie.

- Mamuś.... ja ciebie bardzo kocham...

- Nie rozklejaj się, bo mi się broda trzęsie. Zacznij żyć. Idź pobiegać, idź na spacer. Ugotuj obiad. idź na wybory. To są ważne sprawy, a nie jakieś rodzinne tajemnice sprzed lat. Ich nie ma. Masz tylko słabe geny. Po ojcu. Musisz dużo spać. I pozytywnie myśleć.

24 225 wyświetleń
527 tekstów
51 obserwujących
  • Gaia

    3 November 2015, 21:53

    To dziennik. Nie modlitwa.

  • fyrfle

    2 November 2015, 13:41

    Dziennik chyba fantazja nie powinien być. Raczej jest modlitwą o miło.

  • Gaia

    29 October 2015, 22:37

    Cóż, gdybyż to jeszcze fantazja była, wtedy miło by było. Miło.
    Dziękuję Wam za obecność
    :)

  • Michał Kościej

    27 October 2015, 18:24

    Świetny dialog, refleksją ocieka, do tego, co tu dużo mówić napisanie dialogu równie dobrego i prawdopodobnego jest sztuka. Gratuluję. Długo jeszcze pod wrażeniem zostanę.
    Pozdrawiam serdecznie.

  • fyrfle

    26 October 2015, 18:39

    Twój dziennik wyzwolił w nas (FF) świetną rozmowę na temat przodków i genów.

  • giulietka

    25 October 2015, 11:51

    Coś mnie tu zatrzymało, coś wzruszyło, coś pozostanie...
    Dziękuję, Beti, za tę niezwykłą lekcję.