10.09.2018r.

Mieszkaliśmy w dziewięcioro w domu składającym się z kuchni, pokoju, spiżarki i sieni, a nad pomieszczeniami mieszkalnymi był strych, a więc jedną jego część zajmowało siano, snopki fasoli, susząca się kukurydza czy zioła, a w drugiej leżało ziarno, był gołębnik i różne szafki, a w nich też wszelkie rzeczy po mieszkających tam przed wojną i do końca wojny niemieckich robotników leśnych i potem już historia nasza od lat sześćdziesiątych i tak samo były tam przede wszystkim książki, których nie dało się trzymać w domu, a które moja mama gromadziła przez całą swoją życiową wędrówkę po Polsce południowo zachodniej, tych książek było mnóstwo, były jedynymi prawdziwymi relikwiami, które na swojej drodze może spotkać człowiek i które czynią cię człowiekiem. Pamiętam jak zachodziłem się pobawić z kotami na strychu, które tam sobie żyły i zawsze czytałem przy okazji kilka stron książki Barnaba Rudge, czy Klub Pickwicka Karola Dickensa, no i oczywiście opasłe tomiska Kapitału Karola Marksa, a dziś próbują jedni z niego zrobić Diabła, a inni Boga, ale tak naprawdę idea równego dzielenia się wytworzonymi dobrami jest cudna i wspólnej pracy na te dobra i ten podział, bo co jest warte życie jak pracujesz tylko dla siebie i gardząc innym? Nim założyli nam elektrykę, nim zacząłem oglądać filmy w TV i w kinie, to fascynowałem siękinem oglądając tygodniki filmowe, które kupowały siostry i wielkie A-4 zeszyty do których wklejały zdjęcia Romy Schneider, Ala Pacino czy Gerarda Philipa , więc byłem zaczarowany magią kina przez ten strych. Przy okazji mała dygresja o kotach. Kotka je rodziła 3 razy do roku, ale zawsze było komu je rozdać lub umierały na choroby wczesnokocięce, a żyły właśnie na strychu żywiąc się myszami co panoszyły się w sianie i ziarnie, raczej nie schodziły na ziemię, bo zagryzły by je nasze psy wilczury, które były strasznie sprytne więc żaden kot nie mógł się przy życiu na poziomie grand ziro ostać, a koty najwyżej świat widziały z lian winogronu, który od czasów pewnie Adolfa Hitlera okalał dom, więc sobie kicały jak wiewiórki po tych grubych powrozach winogronowych, ale musiały być ostrożne, bo zejście za nisko i następował jak we filmie klaps zębów Bosmana i film kociego życia się urywał. Nasze psy nie zjadały kociąt tylko je eliminowały z przestrzeni należącej do psów, więc obowiązek pochówku kotów spadał na nas i bardzo żałowaliśmy Kitę, Stówę, czy tam setę, bo tak nazywaliśmy je z racji, że bardzo szybko biegały po tych winogronowych lianach i w swojej dzikości przed nami niektóre mioty. Kot, to był generalnie kot i chodził bardzo swoimi ścieżkami, więc nie kumał się z ludzkością i psiarnią.

A dzisiaj? Kończy się pierwsza dekada września bardzo słonecznym i wielce ciepłym dniem, że chyba podjadę do powiatu ostrzyc się u słynnych żywieckich fryzjerów o odwiecznej siedzibie na dworcu PKP, a poza tym patrzę na płomienie kwiatów aksamitek tuż przed ogrodzeniem domostwa, a przed ulicy, która wybudowana jest z dziur w asfalcie. Śmierduchy przypominająmi ławicę kolorowych rybyek...jakby filmował je właśnie Żak Kusto i potem oglądało się te sceny w genialnym i niezapomnianym filmie"Świat, który nie może zaginąć", no właśnie Matka Komuna sprawiała, że program telewizyjny trwał od 16 - tej do 24 - tej, ale były w tej ramówce tylko naprawdę dobre programy i nie mógłby się w niej znaleźć "taniec z celebrytami", czy inny "autoidol". Pod pnącą hortensją i pod wspinającym się powojem już na balustrady balkonów drugiego piętra wciąż kwitną przepachnąco malutkie ale wonne kwiaty maciejki i wciąż urzekają nas zapachem zaklinając nasze wieczory na północnym balkonie w specyficzny rodzaj ciszy...ciszę pachnącą i znaczoną jeszcze migotliwością samolotów lecących do Krakowa i Katowic oraz w południowe raje wypoczynkowe, więc życie jest piękne, zdrowe i po prostu szczęśliwe.

Odleciała Zosia do Irlandii, więc zmieniły się priorytety, znowu wróciliśmy do wędrówek, znowu wrócimy do kina, znowu wrócimy kulturaliów wszelkich dla dorosłych, a w niedzielę poszliśmy na Matyskę, bo to taka gór właśnie na niedzielny spacer, między obiadem a kolacją i była na początku wiewiórka kicająca po chodniku i po ulicy, a potem hycająca na barierę energochłonną i z niej na gałąź lipy i po niej w wyższe partie drzewa, gdzie pewnie ma dziuplę. Droga na Matyskę to ze 3 kilometry ogrodów na początek, ogrodów przy ludzkich domach, a więc teraz to jeszcze wciąż piękno malw, bo któś najpierw wykosił je między płotem, a chodnikiem, a kiedy odrosły, to jednak zdecydował się, aby rosły one, więc zakwitły dopiero w ostatnich kilku dniach sierpnia i teraz mają cudną pełnię kwitnienia - urzekają po prostu nas i wszelkich turystów pieszych i rowerowych zmierzających tędyk na Matyskę, Polanę Radziechowską, czy bardzo zawsze liryczne Skrzyczne. Kolejne ogrody i kolejne odsłony kwiecistego piękna Michałków, Rudbekii, Cynii, Astrów, Kan, Róż, Słoneczników, aksamitek. Po to są te nasze spacery, abyśmy nałapali tej żywej poezji zawartej w tych kolorowych płatkach i zainspirowali się nimi do życia dla ducha, a nie dla zysku i w pełni się nam to udaje.

Wędrówka na Matyskę sprzyja przemyśleniom, refleksjom i wizją rozwoju tutejszego gminnego gumna, bo jak się idzie to się widzi, a nawet można zostać skaleczonym, ugryzionym czy przejechanym, a więc materiał do poprawy jakości życia jest, ale o tym może jak dam radę zdążyć napisać to jutro, a dzisiaj czeba mi obrać kartofle do barszczu i ugotować je, a jeszcze bym chciał parę zdjęć słonecznikom zrobić, a przypomnijcie mi, że ksiądz Marcin miał znowu świetne kazanie i żeby o tym napisać, dać świadectwo mądrości kościoła, choć też napisać o tym co nie było powiedziane.