#1

Jesień. Południe. W końcu ładna pogoda. W końcu znajduję czas na to, żeby odezwać się, żeby przekazać wszystkim pustym stronom, że jeszcze żyję, że może już nie walczę, ale że jeszcze oddycham, że jeszcze serce bije i że tkwię w zmęczeniu, choć przestałem biec. Przestałem starać się o płuca, o czystość płuc, o każdy oddech i o to, by ten oddech rzeczywiście miał sens- napędzał całą gospodarkę, miliony sprytnych i aktywnych komóreczek, które jeszcze chcą, jeszcze pragną, jeszcze katują i, choć milczę nieustannie, krzyczą, że jesteśmy jednością i że po co jesteśmy tu jeśli nie po to, żeby być. Nieustannie biję się w pierś, bo krew płynie, a ja stoję w miejscu i z całą pewnością sprzeczność ta objawia się w chronicznych nerwobólach w klatce piersiowej i jakże boli to, że boli, że wciąż jest się człowiekiem z całą tą jego otoczką, z cierpieniem, z metafizycznym biegiem, wiecznym poszukiwaniem tego, czego nie znamy, a tak bardzo pragniemy, za czym goniliśmy przez całe dzieciństwo, a zapomnieliśmy z czasem. Kolejny raz próbuję uchwycić tę myśl, tę jedną, kolejny raz ścieram się z masą podświadomości, z którą nie lubimy się już od dłuższego czasu z przyczyn, mnie jedynie, oczywistych. Jakże dobrze złapać myśl za dłoń, nie boga, nie człowieka, a właśnie tę myśl przytulić jak poduszkę, która stała się moim najlepszym przyjacielem, choć cały świat mnie znienawidził, choć sam siebie znienawidziłem, choć znienawidziłem ludzkość to własnie w tej jednej poduszce jeszcze odnajduję grymasy przyjemności, a zimna część jakby rozumiała mnie, jakby rozumiała to zimno, które tkwi w środku i mnie buduje, jest we mnie większością już chyba, ale nieustannie utwardza wszelkie przekonania, że pisanie dla mnie z braku laku to- o ironio- pisanie do poduszki właśnie. Nie czuję się dzieckiem poezji, nie jestem dzieckiem prozy, nie czuję się w ogóle dzieckiem i być może właśnie dlatego tkwię bez pomysłu pośrodku dorosłości, z którą nie radzę sobie, bo jestem dorosły, a nie jestem dzieckiem ani trochę, tego dziecka nie ma we mnie, tej radości, która może jest zbawienna do tego, żeby z życiem iść w zaparte, nie z uśmiechem, po prostu iść, bo myślę, bo myślę, że to jest właśnie sztuka iść przez życie w zaparte, nie z podniesioną głową, nie wyprostowanym, a iść po prostu- iść i po prostu trzymać się na nogach to dla mnie sztuka; sztuką jest balans, którego nie potrzeba takim jak ja- my tylko leżymy, umieramy samotnie i w zasadzie nie obchodzi nas to umieranie, nie obchodzi nas to, że szanse coraz mniejsze, a właśnie to, że za daleko jest na spacer, za daleko jesteśmy już od ścieżki, na której jest meta, niezależnie, czy metą jest śmierć, bóg czy spotkanie z bliskimi, na końcu jest meta czyli jest do czego i po co iść.