upadam

Dlaczego tęsknimy za Tymi co ból zadają najdotkliwszy, dlaczego boimy się utraty pozornie nieważnych rzeczy, a rzeczy istotne dla innych nas nie obchodzą..dlaczego żyjemy przeszłością, dlaczego sentyment wżera się w nasz krwioobieg i nie potrafimy inaczej żyć, albo inaczej- żyć pomimo sentymentu. Jestem na siebie taka zła, wkurzona do granic możliwości, mam ochotę wysadzić wszystko co przypomina mi o Tobie. Gdyby można zapomnieć raz a dobrze (uważaj czego sobie życzysz..), boję się bezruchu. To tak jakbym musiała ciągle gnać przed siebie, dopiero gdy dotrę do granicy i upadnę, wtedy może zdołam się w końcu poddać, nie potrafię się poddać, jak wojownik, którego śmierć tylko usprawiedliwia..