Piszą się wyłącznie tam, gdzie pozwalamy im dotknąć nas samych. Najczęściej w tym zwiotczałym życiem mięśniu, który mało kto chce już rozwijać. Ucieczka jest natomiast droga donikąd. Lepiej pomyśl, że dobrze było to przeżyć. A potem znajdź miejsce, które będzie dla Ciebie właściwsze.

W takim razie dziękuję za komplement, bo chyba w taki sposób powinnam to potraktować ;)

-Lacrimas.
W takim razie każde miasto cuchnie w ten sam sposób. W sumie... w jakiś tam sposób jest to nawet logiczne, przecież wszystkie historie choć tak bardzo do siebie podobne i z tym samym, nudnym zakończeniem piszą się w innych miejscach...
Niestety, uciec od samego siebie się nie da i to mnie przeraża...

-Cynamon.
Ech... czyli znowu to samo; takie kluchy? A miało być ozięble i na niby. Chyba muszę zmienić taktykę ;p

-Smurf.
Bardzo Ci dziękuję :)
P.S. Racja... Kiedyś to chociaż ludzie próbowali udawać... Teraz to już im wszystko jedno...

a ja czytając takie, czasami się zadumam,
nie raz wspomnę niedokończone spacery, rozmowy..
gdy wszyscy jeszcze grali sympatycznych, skromnych i otwartych

ahh, widać szczerość..
~jesteśmy ludźmi na tyle, ile sobie na to pozwalamy.
fisz za szczerość.

Heeeej... Ale Katowice wcale (tak) nie śmierdzą! ;)
.

Natomiast odnosząc się do meritum - znam to uczucie. Jest ono jednak związane z zupełnie innym miastem. Każda ulica, budynek... wszystko, co tylko zapisałem na kartach pamięci, przesiąknęło bólem. Wystarczy kadr, żeby poczuć jak żebra zaciskają się wewnątrz tym niekończącym się zniewoleniem. I nawet ucieczka nie jest w stanie Cię uzdrowić, bo los i tak czasem wsunie Ci przeszłość pod powieki. Jak sen - na (nie) dobranoc.