...

Był sobie raz pewien młodzieniec. Był wysoki, szczupły, niezbyt dobrze zbudowany. Był zabawny, szczery, naiwny. Jego życie było pełne wrażeń, planów na przyszłość, doznań estetycznych. Był też romantykiem - jak to zwykł mawiać, była to jego skaza, niedoskonałość. Ośmielę się określić go mianem nietypowego nastolatka. Któregoś dnia pokochał tak, jak się kocha pierwszą miłość, niewyobrażalnie potężnie. Kroczył po tym kruchym lodzie. Z pełną premedytacją. Odkrywał swoją duszę przed wszystkimi kawałek po kawałku, a zwłaszcza przed ową miłością. Cóż, czar prysnął. Młodzieniec udawał, że nic się nie stało. Próbował ułożyć życie na nowo, jednakże zawsze "coś było nie tak". Zawsze "czegoś" brakowało. Minęło kilka ładnych lat, zanim spotkał kogoś, kto pokochał go takim, jakim jest. Odbudował to, co kiedyś zostało zniszczone. Nauczył, jak się kocha, jak się ufa. Owy młodzieniec powiedział mi, że jedyne czego się boi to to, że czar może znowu prysnąć. Obiecał sobie jednak, że nigdy, ale to nigdy się nie podda. Będzie walczył o kogoś kogo kocha całym swoim sercem, z kim chce spędzić resztę swojego życia. Jeśli ktokolwiek z Was wątpił kiedyś w bożka miłości, powinien pamiętać o jednym. Warto czekać i mieć nadzieję.