Wcześniej np moja siostrzenica poprosiła mnie czy się z nią pobawię lalkami- mówiłam że nie, bo nie umiem nie wiem jak...
Po jakimś czasie zmieniłam zdanie i przypomniałam sobie jak ja kiedyś się bawiłam nimi i muszę tylko chcieć i zrozumiałam, że nawet mając te eścia lat można być dzieckiem i wrócić do tych chwil młodości :) nie chciałam bo wstyd mi było w tym wieku ale teraz sądzę, że bardziej by mi było wstyd dziś, że się z nią nie pobawiłam.

O tak! Myślę, że nawet teraz - dojrzała, poważna, czasem, w domowym zaciszu, w odpowiednim towarzystwie uwalniam te dziecięce cechy, które we mnie drzemią. W końcu nie wyrastamy z nich całkiem. One ciągle są w nas. Z wiekiem jednak uczymy się nad nimi panować. I na tym chyba właśnie polega dorosłość ... ;)